Cando alzo a vista
ao ceo, observo que todo é branco agás
por unha pequena raia diagonal, de
esquerda a dereita. Nese trociño observo un anaco de azul. Si, o meu ceo, é a miña bandeira.
Cada vez que a
vexo nun mastro ou colgada nos cordeis que poñen cando hai festas, sinto
orgullo e protección. Pois penso nos nobres celtas, loitando por esta nación. Arriscando as súas vidas para lograr, nun futuro, unha maior protección.
Da miña lingua,
soamente saen verbas en galego. E non é de estrañar! Dado que sempre en galego
oirás falar os meus pais. En galego fun educada e os meus primoxénitos galego
falaran. Xa que lingua mais fermosa, que
no mundo existirá!
Nos meus ollos
pódese observar, un lugar sen igual. Todo verde e colorido e polo medio algún
que outro río. Tamén se ven mares e
montañas, dado que en Galicia, a variedade que non falle.
O meu corazón,
tampouco é normal, pois ten unha forma moi particular. Ten forma de Galicia, é
o sangue que o rodea son como as praias ou como as nosas rías. E polo meu
cerebro non pasan amores nin nada, soamente poemas, dunha pobre namorada.
Isto vai
rematando, pois todo o bo de Galicia xa está citado, non aquí ,non. Está nos
corazóns de aqueles e aquelas que se consideran galegos e galegas, é tamén nos
escritos de Rosalía, Pondal , Curros e demais escritores orgullosos da súa
Galicia.
Grazas a todos
eles por sacar a Galicia e ao galego para adiante. E para compensalos, un bo
polbo do Carballiño e un churrasco que dure todo o día. Que en Galicia outra cousa
poida que non, pero en comida somos o mellor!
Pero non todo é
bo, pois tamén temos as nosas rivalidades por mor do fútbol, e que si hai
partido entre o Celta e o Deportivo... Non
queda ninguén vivo! Ata os mellores amigos se enfadan, se perde o seu equipo.
Agora si, agora xa
me despido de verdade, que tanto falar de Galicia das cousas boas como
malas, póñenme moi sentimental. Entón
para acabar con un bo final, soamente direi:
“Galicia calidade, e contas co
apoio de toda a mocidade”
