Das vivencias co trasgo

Hoxe si. Hoxe sería o día no que respondería a aquela pregunta que lle levan feito dende hai catro semanas. Estaba preparado, diso Miguélez non tiña ningunha dúbida.

Saíu sorrindo da casa, a pesar de que estaba chovendo. Cando chegou a parada, non perdera o sorriso de orella a orella (a pesar de que o salpicara un coches e tiña os pés e o baixo do pantalón, con máis auga da que é capaz de levar o Amazonas.)

Durante o traxecto en autobús, estaba moi falador. Contou tres veces a historia de como o mollaran!

  -Xa vos digo, foi unha sorte que só me mollara os pés e pouco máis. Porque aquilo semellaba un tsunami dos que acontecen en Indonesia.

  -Que dis, ho? Es un esaxerado! Como moito, levantou auga para mollar ao meu gato, e iso que é unha cría- respondeulle Santiago, un dos compañeiros de clase.

 - Ti estabas alí?

 -Non.

 -Pois logo, cala!

Todos escacharon coa risa. Logo, comezaron a contar algunha anécdota que lles ocorreu a tarde anterior. Todos, agás Miguélez. Este, comezou a pórse tan branco que semellaba o seu tío cando o enterraran!

Ao chegar a clase, sentouse. Para el era como estar na cadeira eléctrica, esperando pola súa execución. De súpeto, entrou a policía que ía por fin a súa vida:

 -Daniel, hoxe trouxeches a anécdota?

Sen a penas acabar de entrar, xa tirara da panca que o deixou frito.

O seu silencio, confirmoulle a mestra o que xa sospeitaba. Aquel rapaz, era parvo! Ela, nunca compartira ese pensamento con ninguén pero pensalo... Vaia se o pensaba! Non era capaz de entender como unha persoa non fose capaz de recordar o que lle pasara o día anterior. Ou tal vez si..? Un recordo percorreulle a mente, pero aquelo... Era imposible!

Cando caeu a noite, o noso protagonista non era quen de durmir. Mañá ía contar algunha anécdota e sería incrible, compensaría tantas semanas de silencios incómodos. Ninguén volvería a pensar que en vez de cerebro, tiña un estanque cun peixe que pensaba por el.

De súpeto, uns pasos na súa almofada conxeláronlle o sangue. Ao xirarse, albiscou a un trasno. Identificouno polas súas orellas alargadas, igual que a punta do seus zapatos. Fixouse que levaba na man un tarro que tiña escrito “Vivencias” e en pequeno, levaba o seu nome.

Cando o trasno se decatou de que fora descuberto, marchou de alí tan rápido como chegou, e nunca máis volvería pisar aquel cuarto.

Desde a aparición do trasno, Miguélez aínda se desvelou máis. Non podía parar de pensar no que acababa de ver. E chegou a seguinte conclusión:

 -Se naquel tarro tiña escrito “Vivencias”, iso significaba que o trasno recollía todo o que a el lle ocorría e gardabao alí. Iso é o que explica o motivo de que non fose capaz de lembrar nada!

Na seguinte clase, contou o que lle ocorrera a noite anterior. Explicou o mellor que puido o motivo polo que, ata aquel día, era incapaz de recordar nada. Ninguén fora quen de crelo. Seguro que era unha escusa, e das máis inverosímiles, para xustificarse.

A cara da mestra, cambiou cando Miguélez rematou a súa historia. Polos seus ollos, pasou un destello fugaz, case imperceptible. Grazas ao que acabara de escoitar, lembrouse porque sempre facía a mesma pregunta : ”Tes algunha anécdota?" Porque ela sabía o que era non telas. Ela sabía o que era espertar de súpeto, e ver na almofada un trasno cun tarro, no cal, está escrito “Vivencias” e o teu nome en pequeno.

Escritura automática

Como di o título, vou escribir de maneira automática. Non me vou preocupar polo que escribo nin pola forma do texto. Todo o que quero, e expulsar a morea de cousas que me pasan pola cabeza. De forma desordenada e sen sentido.

Iso si, cando remate de escribir todo o que teño que dicir, revisarei o texto para evitar as faltas de ortografía. E, unha vez que dixen isto, vamos deixar que as ideas ocupen a miña mente e saian apresuradamente sen me dar tempo, case, a escribilas todas:

Dóeme, teño moita dor dentro da miña cabeza, pero non son capaz de quitala de min, só sei que non a aturo, penso en ti e todo se pon negro. Dígome que non che quero falar máis, que son capaz de vivir sen ti, sen pensar un segundo na túa mirada, no teu sorriso, que podo vivir sen as túas verbas, pero non.. Non é así, todo iso é unha mentira que me digo a min mesma para que me sexa máis doado soportar  a túa ausencia.

Pero non é máis doado vivir sen ti, todo se complica. Os primeiros días e fácil, teño conversacións que recordar e acontecementos dos que me laiar, como cando te puiden bicar e non o fixen, Que noxo! Eu quería bicarte, oxalá volver atrás no tempo, e non recordar ter os teus beizos a centímetros dos meus, senón telos pegados aos meus.

Bo!, polo que ía, os primeiros días son doados, pero logo, todo se fai costa arriba, vexo imaxes, fotos, de todo un pouco e a paranoia empeza a crearse dentro de min. Penso en que atopaches a outra persoa e que non son necesaria na túa vida. Que te estás esquecendo de min e que che resulta, dolorosamente, doado. Mentres eu me queimo como o carbón para facer churrasco. Ti, es esa árbore que se alza a pesar de todo e pode seguir adiante.

Si, ti segues crecendo, dando lugar a pequenas cousas que te fan feliz e que crean a felicidade noutras persoas.

Pero eu non, soamente son algo que o mundo esquecerá e que algunha persoa botará na cara de alguén e as súas nais lle rifaran por se manchar de min.

Non, isto non pode seguir así. Eu estou rota ao pensar en ti, pero ti es o único que me pode por o parche para este meu corazón tan desgastado. Que no seguinte latexo de amor, se vai desfacer por completo para, un día, non poder volver a amar.