Silencio. Contraccións. Gritos. Respiración acelerada. Silencio.
Contraccións. Gritos. Respiración acelerada. Ábrese a porta, a cama deixa e ser empurrada. Máis
gritos “Xa sae, xa sae”. Son voces de
fondo.
A sala está moi iluminada pero Amparo non se fixa
niso. A dor que sinte é demasiado forte como para percibir a iluminación ou
outro pequeno detalle.
De pronto, a
dor cesa e a sala inundase dun leve pranto que empeza a gañar forza a cada
segundo que pasa fora do ventre materno.
Pouco despois, póusanlle a Amparo un corpo, envolto
nunha suave e rosa manta. Apartouna un pouco do rostro da criatura, e sorriu. A
súa mirada transmite unha mestura de esgotamento cunha enorme ledicia.
-Parabéns, é
unha nena. Ademais, moi sa.
Vólvea mirar, e sen dubidalo murmura Mariña. A rapaza cesa as súas bágoas e
esboza unha especie de sorriso.
Os anos pasaron para Mariña, vestidos por aquí,
saias por alá, bonecas, princesas... A
pesar de todo isto, os seus inquietos ollos azuis sempre buscaban o pantalón no
armario, o coche teledirixido nos escaparates, as películas de superheroes que
súa nai cambiaba.
Con tan só cinco anos, Mariña ten un segredo. Un
segredo tan grande que non o comparte con ningunha das persoas da aldea. Nin
con Alfonso, que é o seu mellor amigo, para non dicir o único...
Catorce anos ten Mariña, a pesar do paso do tempo, non
fixo novos amigos, máis ben, aumentáronlle
os enfrontamentos. Na clase non falan con ela por culpa de Ximena, a
filla do boticario. Todos a queren agradar e por iso fan todo o que lle mande.
Aínda así, non se sente sola, ten a Alfonso e... As
árbores! Mariña sempre lle conta todo as arbores que crecen no medio do monte,
na parte menos visitada polo home.
Ten unha arbore preferida, chámalle Saraiba e é a súa mellor amiga. Escolleuna
pola gran rocha que ten ao carón do seu tronco. Esa rocha onde chegou a pasar
tardes enteiras, rindo e chorando.
Saraiba é a única de toda a aldea que sabe, e acepta,
o segredo que Mariña oculta. Esta, non llo contou a ninguén máis, nin as
árbores que ten ao seu redor, nis aos paxaros que habitan nas súas ramas...
Un venres pola maña, Mariña estaba na clase, e como
non lle foi a profesora empezou a escribir todo o que lle diría a súa amiga esa
tarde. Sen ela decatarse, Ximena acercáselle polas costas e quítalle o papel:
-Vaia, vaia, se
agora imos ter unha escritora de gran éxito na clase. E eu sen sabelo!
Todos comezan a
rir, Mariña agacha a cabeza. Desexa desaparecer, estar xa na rocha e dicirlle a
Saraiba todo o que odia a Ximena, que desexa que esta estivese no seu lugar.
Unha voz, sácaa dos seus pensamentos:
-Non che
ensinaron que é de mala educación coller as cousas sen permiso?
Ximena busca a persoa que se atreveu a desafiala e
atopouse coa mirada chea de rabia de Alfonso.
-Xa vexo que
saíu o teu mozo a defenderte.
E cun sorriso de autosuficiencia, rompe o papel en
pequenos anacos, e sopra para que se lle queden atrapados no pelo de Mariña.
Todos rin, menos ela, que se lle escapa unha bágoa.
-Gracias- di
nun murmurio cando todos, menos Alfonso, se foron.
-De nada-
silencio.- Que estabas escribindo?
-Só era unha
parvada.
-Sabes que
podes confiar en min, non?
Ela asente, mentres xoga cos restos de papel que lle
empezan a caer na mesa. Pode distinguir algunha que outra palabra: Saraiba, podo, Ximena, adeus, Xulio. Xa
nada tiña sentido, aquela rapaza derruirao todo!
Chegou a tarde, Alfonso iría en vinte minutos ao río,
o tempo suficiente para que Mariña poida visitar a Saraiba e regresar. Antes de
comezar a camiñar, busca un trevo de catro follas para a súa mellor amiga. Unha
vez que o ten nas súas mans, emprende a viaxe.
-Ola Saraiba,
son eu. Teño pouco tempo para falarche, pois quedei con Alfonso- O vento fai que axite as follas.- Si, estou moi
emocionada de quedar con el, fai moito que non o faciamos. – As follas móvense
de novo.- Non! Hoxe non será o día no que llo conte- Outra vez o vento fai que
Saraiba responda.- Por qué non? Acaso non recordas o que me di sempre miña nai?
Nas aldeas é imposible gardar un segredo,
non llo contes a ninguén, que seguro que se che quita esa parvada da cabeza.
Mariña escoita o son dunha rama que se acaba de
romper, busca coa mirada a procedencia deste, e alí o ve.
-Cheguei antes
de tempo e vin como viñas, non te quería asustar...
-Que escoitaches?-
Pregunta cos ollos treméndolle nas cuncas.
-Non moito, hai
moita distancia e falas baixo...
-Repito, que
escoitaches?- di mentres da un paso para acercarse a el.
Alfonso envía saliva, respira profundamente e ante a
mirada atenta de Mariña, responde:
-Escoitei como
lle dicías a esa árbore que quedas comigo e que hoxe non me vas a dicir algo,
que ten pinta de ser importante...
Suspira, por sorte Alfonso non sabía nada.
-E agora que
estou aquí, non mo vas a contar igual? Voume ter que quedar coa dúbida?
Silencio. O vento axita as follas de Saraiba. Mariña
lánzalle unha ollada e asinte. Alfonso non se decata de nada do que pasa, solo
ten a certeza de que a súa amiga lle vai contar algo moi importante.
-Para empezar,
non llo podes dicir a ninguén. Espero que ti o gardes mellor do que eu o estou
a facer.
Alfonso non se move, apenas é capaz de pestanexar, e
tragar é moi doloroso para el. Asente sen apáneas mover o pescozo e mantén a
mirada fixa en cada movemento que fai a súa amiga.
- Empezarei por
presentarche a Saraiba, é a miña mellor amiga.- Di mentres a sinala.-Coñecina
un día que saín a pasear tras unha forte discusión con miña nai. Ao principio
pensaba que falaba soa, ata que notei como esta árbore me consolaba, e non me
xulgaba a pesar de saber o meu segredo.
Mariña detense, non atopa as palabras, busca a Saraiba
coa mirada pero esta fai como se non a estivese escoitando. Alfonso
tampouco se move, semella outra árbore
máis. Mariña pecha os ollos, e sen pensalo, as verbas saen da súa boca:
-Non son
Mariña, odio a Mariña. Eu son Xulio.
Xulio abre os ollos, sente como Saraiba axita as
follas, semella que lle está aplaudindo. Non é capaz de mirar a Alfonso, seguro
que o xulga, seguro.
-Gracias por
compartir isto comigo, seguro que non foi doado.
E sen el esperalo, sente como Alfonso o aperta moi
forte, dándolle a entender que o vai a protexer. Que non lle importa nada.
Cando o soltou, non tiña ganas de marchar daquel lugar. Alí pode ser Xulio, sen
o desprezo dos seus compañeiros. Sen ter que escoitar da súa nai “É unha fase, xa se che pasará” ou “Sorte que teu pai morreu antes de ver en que
te convertiches”. E comeza a chorar sobre o ombro dereito de Alfonso.
-Tranquilo. Non
pasa nada. Eu estarei ao teu carón.
Intenta secar as últimas bágoas que mollan o seu
rostro, mentres estabiliza a súa acelerada respiración. De pronto, comeza a
saloucar, o cal fai que o peito se lle oprima e senta como se o corazón lle
fose a estoupar. Non era a primeira vez que a sentía, a sensación de querer
morrer.
-Xa estás
mellor?
Xulio asente, co corazón na gorxa impedíndolle o paso
do aire.
-Por qué
tardaches tanto en dicirmo?
-Pois polo
mesmo motivo que tarda un escritor en amosar a súa obra, ou o pintor en quitar
o pano que cobre o seu cadro, por medo. Temor do que pensarán, do que dirán...
-Pero Mar...
Xulio, sabes que eu sempre permanecerei ao teu carón. Es a miña mellor amiga,
amigo quería dicir mellor amigo.
Xulio sorrí, sen dúbida desexa que todas as persoas
sexan como el. Que comprendan que o xénero non ven determinado polos xenitais,
senón por como te sentes, pola persoa coa que te identificas.
-Ocorréuseme
unha idea! Agora que lembro que a miña casa está valeira...- murmura Alfonso.
-Al, Alfonso...
Non son homosexual. Quero dicir, son un home heterosexual, gústanme as
rapazas...
Alfonso comeza a rir moi fortemente. A súa risa
provoca que todos os paxaros que están nas ramas, saian voando en todas a
direccións.
-Non é para
iso- di limpándose as bágoas- vamos, déixame sorprenderte!
Chegaron a casa
de Alfonso, estaba valeira tal e como dixera. Soben as escaleiras e diríxense
ao seu cuarto.
-Quítate a
roupa- ordénalle- vámolo pasar ben...
Xulio abre moito os ollos. Alfonso volve rir e esquiva
axilmente o coxín que lle lanzou ao ver que lle estaba gastando unha broma.
-Agora en
serio, a que viñemos?
-Quero que
quites ese vestido e poñas algunha roupa miña, para que te vexas por fora como
es por dentro.
Ambos esbozan un gran sorriso, e Xulio comeza a
revisar o armario. Finalmente, alí o ve, ese é o seu conxunto. Ao acabar de
vestirse, baixa as escaleiras e reúnese co seu amigo no salón.
-Estás xenial!
Xulio ruborizase. Séntese libre coa camiseta branca
con raias horizontais azuis que non se estreita para marcar a figura; e cos pantalóns negros que, ao
non ser da súa talla, se viu na obriga de lle por un cinto.
-Sabes? Esa
camiseta quédache mellor a ti que a min, e solo a puxen unha vez, polo que...
Gustaríame que te quedases con ela!
-Moitas
gracias, é xenial!
A tarde pasou entre xogos, series e profundas conversacións,
nas que Xulio lle contou todo o que levaba calando durante catorce anos.
Contoulle como súa nai reprimía a súa verdadeira identidade, como se deita
chorando cada noite...
Antes de marchar para a súa casa, Xulio tivo que
volver a ser Mariña,e un bacío inundouna. Ela púxose o seu
vestido branco con flores que súa nai
lle obrigaba a levar e que o sentía como se fose o traxe dun preso.
Cando chegou a casa, foi directamente ao seu cuarto.
Non quería ver a mirada da súa nai. Seguro que lle transmitiría que todo o desa
tarde, non foi máis que unha ilusión, que realmente non a aceptou. E que mañá
toda a aldea ía a saber o seu segredo.
Ao día seguinte, Xulio espertou. Vestiuse coa camiseta
que lle regalou Alfonso e un pantalón negro da súa talla. Sae da habitación arrastrando
os pés e coa cabeza ben erguida. Todo estaba xenial ata que o viu súa nai.
-E esa
camiseta? Non ves que é de home? Quítaa xa!
-Non, mamá. Xa
estou farto de me ocultar. Son Xulio, non Mariña, méteo na cabeza.
-Non me chamas
máis mamá- di mentres pon cara de que
comeu algo en mal estado- ti xa non es a miña filla, non me es nada!
Estas palabras atravesáronlle o corazón. Non era a
primeira vez que discutía con ela sobre ese tema, e as marcas sobre os seus
brazos, cadeiras, nocellos... deixábano moi claro. Pero esta vez, será a
derradeira.
Chorando, comezou a escribir a carta que atoparían na
rocha que se sitúa preto de Saraiba, a cal terá o corpo de Xulio, agarrado por
unha corda que lle rodea o pescozo, nunha das súas ramas.
A carta, di o seguinte:
“Non te culpes,
muller que me deu a vida.
Ti non elixiches que xenitais
tiña que desenvolver. Ti non escolliches que eu nacese co corpo equivocado e no
seo dunha familia coa mente pechada.Non, por suposto que ti non seleccionaches
nada, senón, eu nunca existiría.
Por favor, non quero que
chores, nin Ximena, nin ningún dos outros rapaces da escola. Non gardedes un
minuto de silencio pola vosa compañeira maltratada, porque ela xa leva moitos
anos morta. Se queres chorar que sexa por Xulio, e deixade ao descuberto a vosa
hipocrisía.
A única persoa que ten
dereito a derramar unha bágoa por min, é Alfonso. El descubriu quen era o
último día que os meus ollos ían a radiar un chisco de luz. El, fixo que me
aceptase, fixo que perdese o medo a móstralle ao mundo quen son en realidade.
Alfonso, non quero que penses
que tes a culpa de que estea aquí, esa responsabilidade só pode estar na mente
doutra persoa. Desa persoa que en vez de darme todo o seu apoio nun momento moi
delicado, ofreceume desprezo.
Tranquila, agora si, xa non
son nada para ti. Tampouco vou a ser unha lápida a que visitar. Só serei unha
carga menos na túa vida. Unha problema que se solucionou só.
Sempre me dicías que non o
contase, que nas aldeas todo o novo se comenta, e que logo te coñecerían como a nai do rapaz con cona. Pois agora,
serás coñecida como a do fillo que se matou.
E para rematar, só dicir que
espero que na miña lápida estea gravado o nome de Xulio, que é a persoa que veu
a rematar a súa vida no mesmo lugar onde lle deu comezo. Ao carón dunha árbore
que tivo que tomar como mellor amiga. Grazas por todo Saraiba.
Unha gran aperta a Alfonso,
Como a que me deches aquí onte.”
