Para. Detente. Non
deas ese paso, despois non haberá forma de volver. Para. Detente. Non ves que
todo isto vai acabar moi mal para os dous? Para. Detente. Non por ti, senón
porque é a miña vida a que está en xogo. Para. Detente. Non te acerques máis,
non estou preparada para o que pasará.
Para. Detente. Comezo a sentir a túa respiración no meu pescozo.
Para. Detente. Que o meu corazón acelerase ao ver como a túa man se estende
para tocarme a cara. Para. Detente. Córtame a respiración cando noto como as
túas mans baixan ata as miñas clavículas. Para. Detente. Non me murmures cousas
no oído, porque non son quen de reaccionar. Para. Detente. Sinto como se todo isto
non fose real, que non me está pasando a min.
Para. Detente. Noto os teus beizos xunto os meus, non son capaz de
mover nin un dedo. Para. Detente. Quita de aí as mans, que eu non son quen de
apartarte. Para. Detente. Non subas a miña saia e baixes as miñas bragas. Para.
Detente. Non desgarres a miña camisa, arreda a túa lingua de aí. Para. Detente.
Non desabroches o pantalón.
Para. Detente. Observa que o único que amosa que sigo viva son as
miñas bágoas. Para. Detente. Afasta esa cousa da miña boca, non quero que me
toque. Para. Detente. Cando remates, faino fora. Para. Detente. Espero non ter
que abortar.
Para. Detente. É todo o que tiña que gritar, pero xa é tarde, xa
pasou. Agora, quedei soa. Non son capaz de erguerme. A corda da vergoña
enrólase entre as miñas pernas salpicadas de seme.
Miro a hora na pantalla do móbil. Mente. Supostamente, pasei dez
minutos entre o seu noxento corpo. Sei que foi máis, moito máis. Pasaron anos,
décadas... Toda a miña vida!
Para. Detente. Palabras que non evitarían o que pasou, pero si que
afirmarían que non foi consentido. Palabras que o condenarían. Palabras que non
fun capaz de pronunciar. Silencio que me converterá en culpable.
