Escritura automática II

Estou mal. Sei que se mo preguntan o nego. Que os miro cuns ollos moi abertos e cun dos meus mellores sorrisos de mala actriz, e digo que todo vai ben. Como vou a estar eu mal? Eu? Nunca!
Por suposto que podo con todo, que nunca teño nubes negras, que os meus ollos non saben o que son as bágoas... Por suposto que eu non sei que a dor, a perda dun ser querido, o pesimismo, sentirse inferior ca outra persoa, o temor, o fracaso...
Iso son o montón de cousas que quero que a xente pense que non sei o que significan, que nunca as vivín... Pero, para que negalo! É imposíbel que me crean cando me ven coa mirada perdida na metade dunha divertida conversación, cando miro para eles e esbozo un sorriso sen paixón, cando os meus ollos amosan a morte que teño no meu interior.
Estás ben? Preguntarán. Si, non é nada. Sempre é a mesma resposta. Pero eles saben que minto, eu sei que minto... Pero non sei por que o fago! Supoño que é porque non teño un motivo para facelo porque non teño unha explicación para esa tristura repentina que me asolaga. Sei que eles entenderían que non queira falar do tema, e que preferirían que lles dixese a verdade, que estou mal... Pero non podo facer iso!
Agora estou mal, non coñezo o motivo. Só sei que debería de estar feliz, vou ir ao selectivo, teño moi bos amigos, estou coñecendo novas persoas, teño un mozo que me quere... Pero algo falla en mín. Non son capaz de disfrutar todo o que teño. Agora mesmo, non podo. Todo é triste, todo é dor dentro de min. Todo é escuridade.
Non hai nada que me alegre, nin unha mensaxe súa dicindo que me quere, nin o saber que por fin superei ao outro... Nada me fai estar ben! Nen sequera a seguridade que teño de poder entrar na carreira que quero!
Non, isto non pode acabar así. Non podo rematar un texto que fago para desofarme seguindo sentíndome mal, pero supoño que vai ter que ser así. Por min estaría escribindo eternamente, que xa fai moito que non o fago.. Tamén fai moito que non leo... Supoño que é falta de tempo, ou máis ben de ganas.
Si, non teño motivación para nada, as veces, nin para responder unha simple mensaxe. Non teño ganas de falar con ninguén, non teño ganas de ser feliz. Odio iso! Odio que todo do que teña ganas sexa de autocompadecerme, de querer ser o puto centro do meu mundo. Odio que só funcione cando estou triste. Por que non me podo prestar sempre atención? Non, iso é imposible, só me quero cando estou mal para intentar animarme, pero sei que non dou, non son quen de facerme feliz a min mesma, porque non son capaz de ser feliz con todo o que teño.
Dame medo sentir tanta insatisfacción, non sei, non teño metas na vida porque non mas quero por, non teño grandes desexos, e os que teño xa me encargo de autosbotealos, non teño motivos para estar mal pero sempre quero atopar algún. Teñoo todo e quero ter nada para ver se así son feliz, a sabendas de que me faría moito máis dano.
Non sei se me explico, dame igual que ninguén o poida comprender, bastame con que eu si que o faga. Nunca escribo para a xente que me le, escribo para min e para unha persoa concreta a que nunca lle interesei nin o máis mínimo. Pero así é a vida.
Supoño que aquí remata isto, xa non teño ganas de seguir deixando caer os meu dedos sobre o teclado, só quero escoitar música e respirar tranquilamente, mentres busco unha excusa para volver falarlle. Porque, para que negalo? A felicidade non me gusta, quero estar mal, e dame medo cambiar de motivo a tristeza.
Supoño que por iso pasei catro anos namorada da mesma persoa, dábame medo o cambio. Coñecer a outra persoa e volver sufrir todo de novo, son máis feliz sufrindo polo que xa coñezo. Supoño que si, que na vida non me irá moi ben se teño tanto temor as cousas novas que me poidan pasar, pero non me gusta dar un paso sen estar segura de que terei chan que pisar.
Outro dos meus medos é morrer sen ser recordada, pero non fago nada para que a xente se lembre de mín. Pero, nada que isto aquí remata.

I

Para. Detente. Non deas ese paso, despois non haberá forma de volver. Para. Detente. Non ves que todo isto vai acabar moi mal para os dous? Para. Detente. Non por ti, senón porque é a miña vida a que está en xogo. Para. Detente. Non te acerques máis, non estou preparada para o que pasará.

Para. Detente. Comezo a sentir a túa respiración no meu pescozo. Para. Detente. Que o meu corazón acelerase ao ver como a túa man se estende para tocarme a cara. Para. Detente. Córtame a respiración cando noto como as túas mans baixan ata as miñas clavículas. Para. Detente. Non me murmures cousas no oído, porque non son quen de reaccionar. Para. Detente. Sinto como se todo isto non fose real, que non me está pasando a min.

Para. Detente. Noto os teus beizos xunto os meus, non son capaz de mover nin un dedo. Para. Detente. Quita de aí as mans, que eu non son quen de apartarte. Para. Detente. Non subas a miña saia e baixes as miñas bragas. Para. Detente. Non desgarres a miña camisa, arreda a túa lingua de aí. Para. Detente. Non desabroches o pantalón.

Para. Detente. Observa que o único que amosa que sigo viva son as miñas bágoas. Para. Detente. Afasta esa cousa da miña boca, non quero que me toque. Para. Detente. Cando remates, faino fora. Para. Detente. Espero non ter que abortar.

Para. Detente. É todo o que tiña que gritar, pero xa é tarde, xa pasou. Agora, quedei soa. Non son capaz de erguerme. A corda da vergoña enrólase entre as miñas pernas salpicadas de seme.

Miro a hora na pantalla do móbil. Mente. Supostamente, pasei dez minutos entre o seu noxento corpo. Sei que foi máis, moito máis. Pasaron anos, décadas... Toda a miña vida!

Para. Detente. Palabras que non evitarían o que pasou, pero si que afirmarían que non foi consentido. Palabras que o condenarían. Palabras que non fun capaz de pronunciar. Silencio que me converterá en culpable.

Das vivencias co trasgo

Hoxe si. Hoxe sería o día no que respondería a aquela pregunta que lle levan feito dende hai catro semanas. Estaba preparado, diso Miguélez non tiña ningunha dúbida.

Saíu sorrindo da casa, a pesar de que estaba chovendo. Cando chegou a parada, non perdera o sorriso de orella a orella (a pesar de que o salpicara un coches e tiña os pés e o baixo do pantalón, con máis auga da que é capaz de levar o Amazonas.)

Durante o traxecto en autobús, estaba moi falador. Contou tres veces a historia de como o mollaran!

  -Xa vos digo, foi unha sorte que só me mollara os pés e pouco máis. Porque aquilo semellaba un tsunami dos que acontecen en Indonesia.

  -Que dis, ho? Es un esaxerado! Como moito, levantou auga para mollar ao meu gato, e iso que é unha cría- respondeulle Santiago, un dos compañeiros de clase.

 - Ti estabas alí?

 -Non.

 -Pois logo, cala!

Todos escacharon coa risa. Logo, comezaron a contar algunha anécdota que lles ocorreu a tarde anterior. Todos, agás Miguélez. Este, comezou a pórse tan branco que semellaba o seu tío cando o enterraran!

Ao chegar a clase, sentouse. Para el era como estar na cadeira eléctrica, esperando pola súa execución. De súpeto, entrou a policía que ía por fin a súa vida:

 -Daniel, hoxe trouxeches a anécdota?

Sen a penas acabar de entrar, xa tirara da panca que o deixou frito.

O seu silencio, confirmoulle a mestra o que xa sospeitaba. Aquel rapaz, era parvo! Ela, nunca compartira ese pensamento con ninguén pero pensalo... Vaia se o pensaba! Non era capaz de entender como unha persoa non fose capaz de recordar o que lle pasara o día anterior. Ou tal vez si..? Un recordo percorreulle a mente, pero aquelo... Era imposible!

Cando caeu a noite, o noso protagonista non era quen de durmir. Mañá ía contar algunha anécdota e sería incrible, compensaría tantas semanas de silencios incómodos. Ninguén volvería a pensar que en vez de cerebro, tiña un estanque cun peixe que pensaba por el.

De súpeto, uns pasos na súa almofada conxeláronlle o sangue. Ao xirarse, albiscou a un trasno. Identificouno polas súas orellas alargadas, igual que a punta do seus zapatos. Fixouse que levaba na man un tarro que tiña escrito “Vivencias” e en pequeno, levaba o seu nome.

Cando o trasno se decatou de que fora descuberto, marchou de alí tan rápido como chegou, e nunca máis volvería pisar aquel cuarto.

Desde a aparición do trasno, Miguélez aínda se desvelou máis. Non podía parar de pensar no que acababa de ver. E chegou a seguinte conclusión:

 -Se naquel tarro tiña escrito “Vivencias”, iso significaba que o trasno recollía todo o que a el lle ocorría e gardabao alí. Iso é o que explica o motivo de que non fose capaz de lembrar nada!

Na seguinte clase, contou o que lle ocorrera a noite anterior. Explicou o mellor que puido o motivo polo que, ata aquel día, era incapaz de recordar nada. Ninguén fora quen de crelo. Seguro que era unha escusa, e das máis inverosímiles, para xustificarse.

A cara da mestra, cambiou cando Miguélez rematou a súa historia. Polos seus ollos, pasou un destello fugaz, case imperceptible. Grazas ao que acabara de escoitar, lembrouse porque sempre facía a mesma pregunta : ”Tes algunha anécdota?" Porque ela sabía o que era non telas. Ela sabía o que era espertar de súpeto, e ver na almofada un trasno cun tarro, no cal, está escrito “Vivencias” e o teu nome en pequeno.

Escritura automática

Como di o título, vou escribir de maneira automática. Non me vou preocupar polo que escribo nin pola forma do texto. Todo o que quero, e expulsar a morea de cousas que me pasan pola cabeza. De forma desordenada e sen sentido.

Iso si, cando remate de escribir todo o que teño que dicir, revisarei o texto para evitar as faltas de ortografía. E, unha vez que dixen isto, vamos deixar que as ideas ocupen a miña mente e saian apresuradamente sen me dar tempo, case, a escribilas todas:

Dóeme, teño moita dor dentro da miña cabeza, pero non son capaz de quitala de min, só sei que non a aturo, penso en ti e todo se pon negro. Dígome que non che quero falar máis, que son capaz de vivir sen ti, sen pensar un segundo na túa mirada, no teu sorriso, que podo vivir sen as túas verbas, pero non.. Non é así, todo iso é unha mentira que me digo a min mesma para que me sexa máis doado soportar  a túa ausencia.

Pero non é máis doado vivir sen ti, todo se complica. Os primeiros días e fácil, teño conversacións que recordar e acontecementos dos que me laiar, como cando te puiden bicar e non o fixen, Que noxo! Eu quería bicarte, oxalá volver atrás no tempo, e non recordar ter os teus beizos a centímetros dos meus, senón telos pegados aos meus.

Bo!, polo que ía, os primeiros días son doados, pero logo, todo se fai costa arriba, vexo imaxes, fotos, de todo un pouco e a paranoia empeza a crearse dentro de min. Penso en que atopaches a outra persoa e que non son necesaria na túa vida. Que te estás esquecendo de min e que che resulta, dolorosamente, doado. Mentres eu me queimo como o carbón para facer churrasco. Ti, es esa árbore que se alza a pesar de todo e pode seguir adiante.

Si, ti segues crecendo, dando lugar a pequenas cousas que te fan feliz e que crean a felicidade noutras persoas.

Pero eu non, soamente son algo que o mundo esquecerá e que algunha persoa botará na cara de alguén e as súas nais lle rifaran por se manchar de min.

Non, isto non pode seguir así. Eu estou rota ao pensar en ti, pero ti es o único que me pode por o parche para este meu corazón tan desgastado. Que no seguinte latexo de amor, se vai desfacer por completo para, un día, non poder volver a amar.

O mar de Xulio

Silencio. Contraccións. Gritos. Respiración acelerada. Silencio. Contraccións. Gritos. Respiración acelerada. Ábrese a  porta, a cama deixa e ser empurrada. Máis gritos “Xa sae, xa sae”. Son voces de fondo.

A sala está moi iluminada pero Amparo non se fixa niso. A dor que sinte é demasiado forte como para percibir a iluminación ou outro pequeno detalle.

 De pronto, a dor cesa e a sala inundase dun leve pranto que empeza a gañar forza a cada segundo que pasa fora do ventre materno.

Pouco despois, póusanlle a Amparo un corpo, envolto nunha suave e rosa manta. Apartouna un pouco do rostro da criatura, e sorriu. A súa mirada transmite unha mestura de esgotamento cunha enorme ledicia.

 -Parabéns, é unha nena. Ademais, moi sa.

Vólvea mirar, e sen dubidalo murmura Mariña. A rapaza cesa as súas bágoas e esboza unha especie de sorriso.

                                              

Os anos pasaron para Mariña, vestidos por aquí, saias  por alá, bonecas, princesas... A pesar de todo isto, os seus inquietos ollos azuis sempre buscaban o pantalón no armario, o coche teledirixido nos escaparates, as películas de superheroes que súa nai cambiaba.

Con tan só cinco anos, Mariña ten un segredo. Un segredo tan grande que non o comparte con ningunha das persoas da aldea. Nin con Alfonso, que é o seu mellor amigo, para non dicir o único...

Catorce anos ten Mariña, a pesar do paso do tempo, non fixo novos amigos, máis ben, aumentáronlle  os enfrontamentos. Na clase non falan con ela por culpa de Ximena, a filla do boticario. Todos a queren agradar e por iso fan todo o que lle mande.

Aínda así, non se sente sola, ten a Alfonso e... As árbores! Mariña sempre lle conta todo as arbores que crecen no medio do monte, na parte menos visitada polo home.

Ten unha arbore preferida, chámalle  Saraiba e é a súa mellor amiga. Escolleuna pola gran rocha que ten ao carón do seu tronco. Esa rocha onde chegou a pasar tardes enteiras, rindo e chorando.

Saraiba é a única de toda a aldea que sabe, e acepta, o segredo que Mariña oculta. Esta, non llo contou a ninguén máis, nin as árbores que ten ao seu redor, nis aos paxaros que habitan nas súas ramas...

Un venres pola maña, Mariña estaba na clase, e como non lle foi a profesora empezou a escribir todo o que lle diría a súa amiga esa tarde. Sen ela decatarse, Ximena acercáselle polas costas e quítalle o papel:

 -Vaia, vaia, se agora imos ter unha escritora de gran éxito na clase. E eu sen sabelo!

 Todos comezan a rir, Mariña agacha a cabeza. Desexa desaparecer, estar xa na rocha e dicirlle a Saraiba todo o que odia a Ximena, que desexa que esta estivese no seu lugar.

Unha voz, sácaa dos seus pensamentos:

 -Non che ensinaron que é de mala educación coller as cousas sen permiso?

Ximena busca a persoa que se atreveu a desafiala e atopouse coa mirada chea de rabia de Alfonso.

 -Xa vexo que saíu o teu mozo a defenderte.

E cun sorriso de autosuficiencia, rompe o papel en pequenos anacos, e sopra para que se lle queden atrapados no pelo de Mariña. Todos rin, menos ela, que se lle escapa unha bágoa.

 -Gracias- di nun murmurio cando todos, menos Alfonso, se foron.

 -De nada- silencio.- Que estabas escribindo?

 -Só era unha parvada.

 -Sabes que podes confiar en min, non?

Ela asente, mentres xoga cos restos de papel que lle empezan a caer na mesa. Pode distinguir algunha que outra palabra: Saraiba, podo, Ximena, adeus, Xulio. Xa nada tiña sentido, aquela rapaza derruirao todo!

Chegou a tarde, Alfonso iría en vinte minutos ao río, o tempo suficiente para que Mariña poida visitar a Saraiba e regresar. Antes de comezar a camiñar, busca un trevo de catro follas para a súa mellor amiga. Unha vez que o ten nas súas mans, emprende a viaxe.

 -Ola Saraiba, son eu. Teño pouco tempo para falarche, pois quedei con Alfonso- O  vento fai que axite as follas.- Si, estou moi emocionada de quedar con el, fai moito que non o faciamos. – As follas móvense de novo.- Non! Hoxe non será o día no que llo conte- Outra vez o vento fai que Saraiba responda.- Por qué non? Acaso non recordas o que me di sempre miña nai? Nas aldeas é imposible gardar un segredo, non llo contes a ninguén, que seguro que se che quita esa parvada da cabeza.

Mariña escoita o son dunha rama que se acaba de romper, busca coa mirada a procedencia deste, e alí o ve.

 -Cheguei antes de tempo e vin como viñas, non te quería asustar...

 -Que escoitaches?- Pregunta cos ollos treméndolle nas cuncas.

 -Non moito, hai moita distancia e falas baixo...

 -Repito, que escoitaches?- di mentres da un paso para acercarse a el.

Alfonso envía saliva, respira profundamente e ante a mirada atenta de Mariña, responde:

 -Escoitei como lle dicías a esa árbore que quedas comigo e que hoxe non me vas a dicir algo, que ten pinta de ser importante...

Suspira, por sorte Alfonso non sabía nada.

 -E agora que estou aquí, non mo vas a contar igual? Voume ter que quedar coa dúbida?

Silencio. O vento axita as follas de Saraiba. Mariña lánzalle unha ollada e asinte. Alfonso non se decata de nada do que pasa, solo ten a certeza de que a súa amiga lle vai contar algo moi importante.

 -Para empezar, non llo podes dicir a ninguén. Espero que ti o gardes mellor do que eu o estou a facer.

Alfonso non se move, apenas é capaz de pestanexar, e tragar é moi doloroso para el. Asente sen apáneas mover o pescozo e mantén a mirada fixa en cada movemento que fai a súa amiga.

 - Empezarei por presentarche a Saraiba, é a miña mellor amiga.- Di mentres a sinala.-Coñecina un día que saín a pasear tras unha forte discusión con miña nai. Ao principio pensaba que falaba soa, ata que notei como esta árbore me consolaba, e non me xulgaba  a pesar de saber o meu segredo.

Mariña detense, non atopa as palabras, busca a Saraiba coa mirada pero esta fai como se non a estivese escoitando. Alfonso tampouco  se move, semella outra árbore máis. Mariña pecha os ollos, e sen pensalo, as verbas saen da súa boca:

 -Non son Mariña, odio a Mariña. Eu son Xulio.

Xulio abre os ollos, sente como Saraiba axita as follas, semella que lle está aplaudindo. Non é capaz de mirar a Alfonso, seguro que o xulga, seguro.

 -Gracias por compartir isto comigo, seguro que non foi doado.

E sen el esperalo, sente como Alfonso o aperta moi forte, dándolle a entender que o vai a protexer. Que non lle importa nada. Cando o soltou, non tiña ganas de marchar daquel lugar. Alí pode ser Xulio, sen o desprezo dos seus compañeiros. Sen ter que escoitar da súa nai “É unha fase, xa se che pasará” ou “Sorte que teu pai morreu antes de ver en que te convertiches”. E comeza a chorar sobre o ombro dereito de Alfonso.

 -Tranquilo. Non pasa nada. Eu estarei ao teu carón.

Intenta secar as últimas bágoas que mollan o seu rostro, mentres estabiliza a súa acelerada respiración. De pronto, comeza a saloucar, o cal fai que o peito se lle oprima e senta como se o corazón lle fose a estoupar. Non era a primeira vez que a sentía, a sensación de querer morrer.

 -Xa estás mellor?

Xulio asente, co corazón na gorxa impedíndolle o paso do aire.

 -Por qué tardaches tanto en dicirmo?

 -Pois polo mesmo motivo que tarda un escritor en amosar a súa obra, ou o pintor en quitar o pano que cobre o seu cadro, por medo. Temor do que pensarán, do que dirán...

 -Pero Mar... Xulio, sabes que eu sempre permanecerei ao teu carón. Es a miña mellor amiga, amigo quería dicir mellor amigo.

Xulio sorrí, sen dúbida desexa que todas as persoas sexan como el. Que comprendan que o xénero non ven determinado polos xenitais, senón por como te sentes, pola persoa coa que te identificas.

 -Ocorréuseme unha idea! Agora que lembro que a miña casa está valeira...- murmura  Alfonso.

 -Al, Alfonso... Non son homosexual. Quero dicir, son un home heterosexual, gústanme as rapazas...

Alfonso comeza a rir moi fortemente. A súa risa provoca que todos os paxaros que están nas ramas, saian voando en todas a direccións.

 -Non é para iso- di limpándose as bágoas- vamos, déixame sorprenderte!

Chegaron  a casa de Alfonso, estaba valeira tal e como dixera. Soben as escaleiras e diríxense ao seu cuarto.

 -Quítate a roupa- ordénalle- vámolo pasar ben...

Xulio abre moito os ollos. Alfonso volve rir e esquiva axilmente o coxín que lle lanzou ao ver que lle estaba gastando unha broma.

 -Agora en serio, a que viñemos?

 -Quero que quites ese vestido e poñas algunha roupa miña, para que te vexas por fora como es por dentro.

Ambos esbozan un gran sorriso, e Xulio comeza a revisar o armario. Finalmente, alí o ve, ese é o seu conxunto. Ao acabar de vestirse, baixa as escaleiras e reúnese co seu amigo no salón.

 -Estás xenial!

Xulio ruborizase. Séntese libre coa camiseta branca con raias horizontais azuis que non se estreita para marcar a figura; e cos pantalóns negros que, ao non ser da súa talla, se viu na obriga de lle por un cinto.

 -Sabes? Esa camiseta quédache mellor a ti que a min, e solo a puxen unha vez, polo que... Gustaríame que te quedases con ela!

 -Moitas gracias, é xenial!

A tarde pasou entre xogos, series e profundas conversacións, nas que Xulio lle contou todo o que levaba calando durante catorce anos. Contoulle como súa nai reprimía a súa verdadeira identidade, como se deita chorando cada noite...

Antes de marchar para a súa casa, Xulio tivo que volver a  ser  Mariña,e un bacío inundouna. Ela púxose o seu vestido branco con flores  que súa nai lle obrigaba a levar e que o sentía como se fose o traxe dun preso.

Cando chegou a casa, foi directamente ao seu cuarto. Non quería ver a mirada da súa nai. Seguro que lle transmitiría que todo o desa tarde, non foi máis que unha ilusión, que realmente non a aceptou. E que mañá toda a aldea ía a saber o seu segredo.

Ao día seguinte, Xulio espertou. Vestiuse coa camiseta que lle regalou Alfonso e un pantalón negro da súa talla. Sae da habitación arrastrando os pés e coa cabeza ben erguida. Todo estaba xenial ata que o viu súa nai.

 -E esa camiseta? Non ves que é de home? Quítaa xa!

 -Non, mamá. Xa estou farto de me ocultar. Son Xulio, non Mariña, méteo na cabeza.

  -Non me chamas máis mamá- di mentres pon cara de que comeu algo en mal estado- ti xa non es a miña filla, non me es nada!

Estas palabras atravesáronlle o corazón. Non era a primeira vez que discutía con ela sobre ese tema, e as marcas sobre os seus brazos, cadeiras, nocellos... deixábano moi claro. Pero esta vez, será a derradeira.

Chorando, comezou a escribir a carta que atoparían na rocha que se sitúa preto de Saraiba, a cal terá o corpo de Xulio, agarrado por unha corda que lle rodea o pescozo, nunha das súas ramas.

A carta, di o seguinte:

“Non te culpes, muller que me deu a vida.

Ti non elixiches que xenitais tiña que desenvolver. Ti non escolliches que eu nacese co corpo equivocado e no seo dunha familia coa mente pechada.Non, por suposto que ti non seleccionaches nada, senón, eu nunca existiría.

Por favor, non quero que chores, nin Ximena, nin ningún dos outros rapaces da escola. Non gardedes un minuto de silencio pola vosa compañeira maltratada, porque ela xa leva moitos anos morta. Se queres chorar que sexa por Xulio, e deixade ao descuberto a vosa hipocrisía.

A única persoa que ten dereito a derramar unha bágoa por min, é Alfonso. El descubriu quen era o último día que os meus ollos ían a radiar un chisco de luz. El, fixo que me aceptase, fixo que perdese o medo a móstralle ao mundo quen son en realidade.

Alfonso, non quero que penses que tes a culpa de que estea aquí, esa responsabilidade só pode estar na mente doutra persoa. Desa persoa que en vez de darme todo o seu apoio nun momento moi delicado, ofreceume desprezo.

Tranquila, agora si, xa non son nada para ti. Tampouco vou a ser unha lápida a que visitar. Só serei unha carga menos na túa vida. Unha problema que se solucionou só.

Sempre me dicías que non o contase, que nas aldeas todo o novo se comenta, e que logo te coñecerían  como a nai do rapaz con cona. Pois agora, serás coñecida como a do fillo que se matou.

E para rematar, só dicir que espero que na miña lápida estea gravado o nome de Xulio, que é a persoa que veu a rematar a súa vida no mesmo lugar onde lle deu comezo. Ao carón dunha árbore que tivo que tomar como mellor amiga. Grazas por todo Saraiba.

Unha gran aperta a Alfonso,

Como a que me deches aquí onte.”

Obras da vida

Obras da vida

Carlos Casares Mouriño, o autor que estivo 60 anos baixo “o sol do verán”  e que non necesitou máis tempo para crear “un país de palabras” dentro das cabezas de cada lector ou de cada ouvinte das súas verbas.

El, ensinou a escoitar as voces que arrastra o “vento ferido”; as voces “dos mortos daquel verán” que foron asasinados por un “polbo xigante” que ningún pescador puido capturar xamais, e vive para sempre na “conciencia de Galicia”.

Con tan só 34 anos, o noso homenaxeado obtivo un Premio Galaxia coa súa obra “Xoguete para un tempo prohibido” e tres anos despois, converteuse no membro de número máis novo da Real Academia Galega.

Non se pode negar a súa “ilustrísima”  traxectoria como narrador, ensaísta, articulista de prensa, editor e dinamizador cultural. Co cal se converteu nunha das figuras máis senlleiras e renovadoras da nosa literatura do século vinte.

Ademais, Carlos Casares, sabía como facer que aos rapaces lle entusiasme a lectura. Metíase nas súas mentes e observaba o mundo coa mesma sinxeleza que os nenos o observan.

Vía que no froiteiro da súa casa tiña “as laranxas máis laranxas de todas as laranxas”, que tiña unhas vacas moi grandes porque superaban o espazo de separación dos seus brazos estendidos. Un día, de tanto desexar que as cousas cambiasen de cor, logrou ver “a galiña azul”.

Por desgraza, a súa vida rematou no 2002, e con “Deus sentado nun  sillón azul” continua escribindo, como adoitaba facer, en galego.

Pequena Cantiga de Amigo

A negro e gris todo cambiou
cando o meu amigo se marchou
e sen bicos me deixou.

De negro e gris todo se pintou
cando o meu amigo me abandonou
e sen bicos me deixou.

Cando meu amigo marchou
a ledicia en soidade transformou
e sen bicos me deixou.

Cando meu amigo me abandonou
todo moi triste se quedou,
e sen bicos me deixou.