A sorte está no cinco

Somos trevos de catro follas que nos namoramos dun de tres e lle cedemos unha, para que eles sexan os especias.

E logo, de súpeto, eles comepezan a marxinarnos. A persoa pola que nós nos mutilamos non nós quere; abandonanos, vaise da nosa vida. É nós, quedamos sós, tristes, deprimidos. Pensando que xa ninguén nos vai querer, que somos como todo o mundo, que foi unha tonteria ceder tan pronto a aquelo que nos facía distintos aos demáis.

E nese intre, canto máis baixos estean os nosos pensamentos. Cando menos nos esteamos querendo, aparecerá un trevo de cinco follas. Ese polo que todo o mundo anda toliño, ese trevo tan especial que costa atopar. 

Él mirarate e darase conta de que estás mutilado, que non eres como os outros, que simplemente te deixaches levar polo amor e quedaches así, roto, sen un anaco...

 E este con moita paixón, máis da que ías a  recibir daquel trébol polo que te mutilaches, darache unha das súas follas, e así, ambos os dous quedaredes catro a catro , dándovos sorte mutuamente.